Einzelgänger Bruno van Dijck heeft zijn schilderijenreeks opgevat als een oefening in ascese. Gewone objecten, niet ‘nagedonkerd’ door metafoor of emotie, maar geïsoleerd tegen een ‘lege’ achtergrond, worden in het schilderij als meditatie overstegen. Hun vergankelijkheid krijgt een poëtische dimensie: afgedankte bloemstukjes krijgen pas ‘kleur’ als ze beginnen te verwelken, ze worden een excuus om smeuïger te schilderen. De banaliteit van pure weergave verdwijnt: er is een opvallende aandacht voor de subtiele schakeringen van licht, de schaduwen zijn even tastbaar aanwezig als de dingen zelf.